Pentsio-funtsen administratzaileek, kapital-inbertsioko enpresa pribatuek eta beste finantza-eragile batzuek modu oldarkorrean egiten dute aurrera, ureztatzeko ura duten lurrak bereganatuz, planeta osoan zehar.

Bere estrategia ahalik eta azkarren ahalik eta ur gehien ateratzea da, merkatu esportatzailean prezio altuak dituzten laboreak ureztatzeko, hala nola intxaurrak eta frutak.

Enpresa horiek ura urria den eta gatazkak eragiten dituzten lekuetara bideratzen dira, hala nola Txilera, Mexikora, Marokora, Perura, Espainiara eta Estatu Batuetara, eta ura irensten duen nekazaritza mota horrek bi hamarkadatik gora hedatzeko aukera gutxi ditu.

2023an, NBEren txosten batek mundu mailako krisi hidrikoa berehala gertatuko zela ohartarazi zuen. Ur-eskasiarekin, munduko biztanleriaren heren bati baino gehiagori eragiten diolarik, komunitate askok pairatzen dituzte jada krisi honen inpaktuak, eta beste askok uholde suntsitzaileak jasaten dituzte klima-aldaketaren ondorio gisa. Gatazka sozialen leherketa baterako eszenatokia prestatuz, NBEk iragarri du egoera horrek okerrera egingo duela datozen urteetan.

Neurri handi batean, "uraren aldeko gerrak" sortzen ari dira, eta nekazaritzarekin lotuta daude, munduko ur-kontsumoaren % 70 hartzen baitute. Beren akuiferoak agortu arte ustiatuta eta klima aldaketak eta deforestazioak gogortutako lehorteekin, munduko nekazaritza eremu garrantzitsuenetako asko urik gabe geratzen ari dira. Horrela, urari buruzko egungo gatazka gehienak, eta etortzekoak direnak, agronegozioaren interesen eta eskala txikian ekoizten duen jendearen, landa-komunitateen eta are hiri-komunitateen interesen arteko gatazkatik sortzen dira.

(Informazio gehiago GRAINen webgunean -gaztelaniaz-)