Hilabete batzuk barru amaituko da Ursula Von Der Leyenen agintaldia Batzordearen lehendakaritzan, eta horrek Europako Itun Berdea ekarri du. Bien bitartean, De la Granja a la Mesa-ko estrategiaren helburu gehienak ez dira lortzen ari, nekazaritza ekologikorako bihurtze-tasa altuek erakusten duten bezala, 2030eko helburua % 25era iristea baita. Gainera, Europar Batasuneko nekazarien kopuruak nabarmen egin du behera.

Ez bada ezer egiten, erorketa hori nabarmenagoa izango da etorkizun hurbilean. Nekazari gehienen bizitza-baldintza ekonomiko eta sozialek okerrera egiten jarraitzen dute, eta, oro har, EBko gainerako gizartearen azpitik daude. Elikadura osasuntsua izatea gero eta zailagoa da etengabe hazten ari den herritar kopuru batentzat, batez ere pobreenentzat. Ingurumen- eta klima-krisiek ez dute aurrekaririk Europan (suteak eta uholdeak Mediterraneoko kostaldean, bero-boladak eta lehortea lurralde askotan, alga berdeak Frantzian, etab.). Lurraren lanaren industrializazioa da krisi horien eragile nagusietako bat, baina ez da egoera atzeraezina, batez ere nekazariek nekazaritza iraunkorrago eta agroekologikoago baterako trantsizioa hastea onartzen bada.

Dokumentu honetan azalduko dugu zergatik den nekazaritza-merkatuen erregulazioa emaitza onak lortzeko Europako Itun Berdeari eta Europako Autonomia Estrategiko Irekiari falta zaien beharrezko pieza. Araudi hori funtsezkoa da Europan elikadura-subiranotasuna lortzeko. Izan ere, elikadura-eredu iraunkorragoak eta agroekologikoagoak lortzeko trantsizioari lotuta dago. Eredu horiek aukera emango dute elikadura birlurralderatzeko, herritar guztiek elikadura osasuntsua eta egokia izateko eskubidea izateko, nekazariek eta lurreko langileek diru-sarrera nahikoak jasotzeko eta landa bizitzaz beteta egoteko.