Kezkagarria da EAUek gero eta kontrol handiagoa izatea laborantza-lurren eta ur-baliabideen gainean nazioartean, haien botere logistikoarekin eta segurtasun-agendarekin koordinazio estuan. Gobernuak elikagaien segurtasuna ekoizpen nazionalaren bidez indartu nahi izatea bide egokia izan liteke, benetan sostengagarriak diren sistemak garatuko balitu. Horretan ari badira ere, herrialdeak duen elikadura-hondakinen arazo lazgarriari ere heldu behar diote. Baina lurraz eta baliabide hidrikoez jabetzea – bereziki tokiko komunitateen baimen espliziturik gabe edo goseak gogor jotzen duen lekuetan – ez da onartu behar.

Zoritxarrez, atzerriko nekazaritzaren inguruan EUEen anbizioak estuki lotuta daude pizgarri geopolitiko eta finantzarioekin. Eta gauzak okerrago bihur daitezke. Alde batetik, Saudi Arabiaren eta EAUen arteko aspaldiko lehia dago, bide horretatik paraleloan bultzatzen dituena, eta horrek azeleragailu gisa jokatzen du.

Bestalde, krisi klimatikoak eragindako presio gero eta handiagoa aitzakia bihurtzen da atzerriko nekazaritza-ekoizpenean sartuta dauden Golkoko herrialdeentzat. Horrela, klimari buruzko nazioarteko eztabaidetan gero eta indar handiagoa duten EUEek karbonoaren neutralizazioa hartu dute beren aztarna klimatiko handi eta propioaren irudia garbitzeko modu garrantzitsutzat.

Karbonoaren inguruko negozioak ziztu bizian egiten ari dira, bereziki Afrikan, basoak bere horretan mantentzeko edo landa-eremuetan zuhaitzak landatzeko, kredituak isurien ekoizle globalei saldu ahal izateko. Gainera, karbono-harrapaketaren negozio berriak EUEek atzerrian dituzten finkak finantzatzen lagun dezake, baita beren konpainien isuriak konpentsatzen ere. Karbonoa harrapatzeko negozioen lasterketa berri honek tokiko komunitateei beren elikadura-sistemak eta tokiko baliabideak kenduko dizkie, oraindik ezagutzen ez ditugun baina, zalantzarik gabe, kaltegarriak izango diren formen bidez.